..::WarlandRPG::..

Nerevan

Komnata była jasno oświetlona przez pochodnie wiszące na ścianie. Z komnaty prowadziły cztery drzwi, z czego jedne to te, którymi weszliście. Dwa inne były po przeciwnej stronie sali, zaś jedne po Waszej prawej stronie. Na ścianie po Waszej lewej wisiał ogromny gobelin przedstawiający jakąś bestię przypominającą krzyżówkę warga i gada.
Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała w oczy Natanaeala. Uśmiechnęła się słodko i wstała z podłogi. Jej szyja- i reszta ciała- wyglądało w porządku. Była to wysoka, piękna kobieta o radosnych, błękitnych oczach i blond włosach. Ubrana była w służebny, acz schludny strój.
- Witam mości panów.- uśmiechnęła się jeszcze bardziej.- Znajdują się panowie w przedsionku. Dawno nikt nas nie odwiedzał. Czym mogę służyć?

...

-Przedsionek czego? -Patrze pytająco na dziewczynę.

Natanael

Też wstaje i wpatruj się w dziewczynę.

Nerevan

- Jak to? To panowie... nie wiedzą...?- w jej oczach było widać zdziwienie, lecz również fascynację i zaciekawienie.- Skąd jesteście?- spytała nie przestając się uśmiechać.

Natanael

Patrze z wyrzutem na Devila.
- Z daleka. Lecz nie mówmy teraz o tym. Może byś nas oprowadzila co? A i wybacz że się nie przestawiłem. Zwe się Natanael Skrzypek. - kłaniam się - ci za mną to Devil i Tard (jeśli reszta szla za nami to ich imiona też wymieniam).

Nerevan

- Panowie z daleka!!!- dziewczyna pisnęła.- Jak to miło, że odwiedzają nas ludzie światli, pochodzący z dalekich krain! Niestety, nie mogę Was oprowadzić, przykro mi.- westchnęła ciężko i jakby z żalem.- Mam jeszcze dużo pracy. Muszę wyczyścić podłogę w tej sali. Inaczej pan będzie niezadowolony. Chyba, że poczekacie, aż skończę? Prooszę, proooszę, prooszęę!!!- dziewczyna aż skakała z podniecenia.- Ach... Gdzie moje maniery... Mam na imię Vanda.

Natanael

- Ależ oczywiście że poczekamy. Przecież nigdzie nam się nie spieszy. A może by tak panienka w czasie pracy umiliła nam czas jakąś opowieścią. Może jakąś anegdotkę o swym panie. Lub legendę tego miejsca? Uwielbiam opowieści...

...

-Taaa Nat jest bardem, bardzo lubi opowieści. -Mruknąłem pod nosem. Jeden z sejmitarów (ten z lewej ręki schowałem do pochwy)

Nerevan

- Co tu opowiadać...?- powiedziała Vanda wracając do pracy.- O, już wiem.- powiedziała szorując podłogę.
- Nigdy nie widziałam pana na oczy. Tylko mi o nim mówią. Opowiadają, że jest szlachetny i zabierze nas do krainy, w której będziemy żyć wiecznie, jeśli będziemy mu służyć. Otacza go świta rycerzy w lśniących zbrojach z pięknymi mieczami przy pasach... Chce zabrać ze sobą jak najwięcej ludzi, chce ich uszczęśliwić. Wysyłał swe sługi do wioski z której pochodzę, by opowiadali ludziom o jego wielkiej łasce. Stawało się nas coraz więcej. Mówią, że już niedługo nadejdzie czas...! A może dołączycie do nas?- spytała się Vanda mrugając znacząco do Natanaela.

Natanael

Tak po to tu przybyliśmy - "jakaś pier*olona sekta" myślę sobie. - Lecz nim to nastąpi chcemy dowiedzieć się czegoś więcej o tym pięknym kulcie. Jak wam się tu żyje?

Nerevan

- Acchh, cuudnie. Każdy pracuje, każdy coś robi, nie ma tak, że jeden robi wszystko, a kto inny się obija. Jedzenie jest rozdzielane w równych racjach, wszyscy są dla siebie mili, przyjaźni... Tylko ci rycerze...- Tutaj Vanda ściszyła głos do szeptu.- Oni są przepiękni... Lecz zawsze milczą... To sprawia, że są tacy... lekko... upiorni.

...

-Jak nazywa się wioska z której pochodzisz? -Zapytałem nagle, wydaje mi się że znam odpowiedź...

Nerevan

- Jestem z Faello. Większość tutejszych jest z Faello. Byłam tam córką wójta. Teraz pewnie się o mnie martwi, ale ja nie chcę do niego wracać.

Natanael

- A jak się tu dostałaś? Przyszłaś z własnej woli?

...

-Na pewno. -Mruknąłem. -Lekkie pranie mózgu i po sprawie. -Szepnąłem do Tarda. Mówię głośniej do dziewczyny: -Wszyscy się martwią. Zniknęliście tak bez uprzedzenia.